مـنـا
 
دره اى است به عرض تقریباً هفتصد متر و طول دو كیلومتر و نیم (از جمره عقبه تا وادى مُحَسِّر). حاجیان باید از سرزدن خورشید روز دهم تا ظهر روز دوازدهم در این درّه بمانند.
 
در ضبط كلمه منا و معنى آن نظرهاى گوناگون داده اند. ازرقى نویسد: منا را «مِنا» گویند چون هنگامى كه جبرئیل خواست از آدم جدا شود او را گفت آرزو كن! آدم گفت بهشت را آرزو مى كنم و بدین سبب منى نامیده شد چون آرزوى آدم است. براساس این وجه تسمیه باید منا را به ضم میم خواند. و هم او در روایت دیگرى آورده است آن را مِنى گویند چون خون در آنجا ریخته مى شود و بعضى آن را به فتح میم خوانده اند كه به معنى قصد است، و بعضى به كسر میم ضبط كرده اند.