قبور ائمه شیعه
 
گذشت كه بزرگ ترین بقعه موجود در بقیع، بقعه عباس و چهار امام(علیهم السلام) بود كه در كنار آن، قبر فاطمه زهرا یا فاطمه بنت اسد نیز قرار دارد. این قبور از همان آغاز مورد توجه بود، اما روشن نیست كه از چه زمانى براى آنها بقعه ساختند.
 
مسعودى، مورخ معروف، در كتابش (مُرُوج الذهب) نوشته است كه وى سنگى را روى قبور آنان دیده است كه این عبارت روى آن حك شده بود:
 
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم، اَلْحَمْدُ للهِِ مُبِید الأُمَم وَ مُحْیِی الرمَم، هذا قَبْر فاطِمَة بِنْت رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ سَیِّدَة نِساءِ الْعالَمِین وَ قَبْرُ الْحَسَن بن عَلِىّ بْن اَبِی طالِب وَ عَلِىّ بن الْحُسَینُ بْن عَلِىّ وَ مُحَمَّد بْن عَلِىّ وَ جَعْفَر بْن مُحَمَّد رَضِى اللهُ عَنْهُمْ أَجْمَعِین».
 
در این نقل اشاره به وجود بقعه نشده است، اما به هر روى، نشان مى دهد كه این محل در قرن چهارم، كاملا آشكاربوده و مورد توجه زیارت كنندگانى مانند مسعودى كه شیعه مذهب بود، قرار گرفته است.
 
ابن نجار (م 643) از «قبّه عالیه» كه روى مزار ائمه بوده، یاد مى كند و مى نویسد: این قبّه دو در دارد كه یكى از آنها هر روز براى زیارت باز مى شود.
 
به نوشته محمدبن احمد مَطَرى (م 741) قبّه اى كه در زمان وى بر روى مزار ائمه بوده و از آن با تعبیر «قبّةٌ عالیه» كه توسط ناصر عباسى (خلافت از 575 تا622) بنا شده، یاد گردیده است.